Beş Duyu, Tat Alma Duyusu ve Lezzetin Alegorisi

Aristoteles’in beş duyuya dair ileri sürdüğü kuram Avrupa’da tıp bilimlerinin yanı sıra güzelsanatlar, edebiyat ve felsefe alanında pek çok düşünürün ilgisini çekmişti. Beş duyunun yenidenyorumlanması resim sanatında da oldukça rağbet görmüştü. Resim sanatı, dünyevi gerçekliklerhakkında bilgi toplayan duyuların işleyişini genellikle somut gerçekliklerin ötesindeki ilahidünyayı çağrıştırmada kullanıyordu. Bu yaklaşım ışığında beş duyunun resim sanatındakiyansımaları kutsal kitaplardan besleniyordu. Yeme eyleminin izini süren bu çalışma, beş duyuve özellikle tat alma duyusunun resim sanatındaki temsillerini incelemektedir. Araştırmasınıyaparken dinden, tarihten, mitolojiden ve ikonografiden yararlanmakta ve resimde görülenyüzeysel gerçekliklerin arkasındaki metaforik anlamları açığa çıkarmaktadır. Ele aldığı resimsanatı örnekleri, tat alma duyusunun insanların hayvanlarla ortak sahip olduğu ilkel bir duyuolduğu ve bu duyunun kötü kullanımının insanı şehvete ve günaha sürükleyeceğini ortayakoymaktadır. İncelenen resim sanatı örneklerinde ilgi çeken bir diğer nokta ise yeme günahınıngenellikle kadın öğesi ile temsil edilmiş olmasıdır.