Yazar "Hanoğlu, Hülya" seçeneğine göre listele

Listeleniyor 1 - 1 / 1
  • [ X ]
    Öğe
    Koyun Otlatılan Meralarda Yıllık Yem Üretiminin Planlanması ve Bunun Hayvansal Üretime Etkileri
    (2017) Gökkuş, Ahmet; Parlak, Altıngül Özaslan; Hanoğlu, Hülya; Tölü, Cemil; Alatürk, Fırat
    Çalışmada doğal merada yem açığı olduğu dönemlerde yapay meralar oluşturarak, yıl boyu meraya dayalı hayvancılığın sürdürülmesi amaçlanmıştır. İlkbahar ve sonbahardaki yem açığı yulaf veya tritikaleyle, yaz yem açığı sorgum-sudanotu melezi (SSM) veya anızla, kış yem açığı ise kış merası ile karşılanmıştır. Araştırma Bandırma Koyunculuk Araştırma Enstitüsünde 2015-2017 yıllarında yürütülmüştür. Deneme tesadüf bloklarına göre üç tekerrürlü olarak kurulmuştur. Altı mera tipinde (ilkbahar tahıl merası-İTM, ilkbahar doğal mera-İDM, yaz merası-YM, sonbahar doğal mera-SDM, sonbahar tahıl merası-STM, kış merası-KM) otlatma yapılmıştır. Her bir parselde iki yaşında kuzulu 4 Karacabey Merinosu otlatılmıştır. Her otlatma uygulamasında 12 koyun (4 koyun x 3 tekerrür) ve toplamda 24 koyun (12 koyun x 2 uygulama) yer almıştır. İşletmedeki besleme sistemi de kontrol grubu olarak ele alınmıştır. Bitkilerle ilgili ot verimi, yenen ot miktarı, besleme değeri; hayvanlarla ilgili canlı ağırlık ve kondisyon, döl verimi, kuzu kesim ve karkas özellikleri, süt verimi ve bileşenleri, hayvan davranışları ve yapağı verimi incelenmiştir. Bitkisel özellikler üzerinde genellikle zamanın etkisi önemli, mera tiplerininki önemsiz bulunmuştur. Sadece SSM ile anız merası arasında önemli farklılık görülmüştür. Yapay meralar doğal meralardan daha fazla ve daha kaliteli ot üretmiştir. Kış merasının ot verimi en az olmuştur. Ot verimi yüksek meralarda yenen ot miktarı da artmıştır. STM en yüksek besleme değerine sahip olmuştur. Otlayan koyunların canlı ağırlıkları kontrol grubu koyunlardan az olmuştur. Genelde ikinci yıl canlı ağırlıklar ile VKS yükselmiştir. STM dışındaki mera tiplerinde kontrol grubu koyunlar daha yüksek VKS’na sahip olmuştur. Otlayan koyunlarda doğum oranı yükselmiştir. Kuzularda günlük canlı ağırlık artışı ve karkas özellikleri ile koyunların kirli yapağı verimleri otlatılan ve kontrol grubu koyunlar arasında önemli farklılık göstermemiştir. En sık otlama davranışı SDM’nda, en seyrek otlama ise İDM’nda gerçekleşmiştir. Geviş getirme SDM’nda az, tahıl meralarında fazla olmuştur. Sonuç olarak, doğal meraların verim ve kalite olarak yetersiz kaldığı dönemlerde yapay meralarla koyunların yıl boyu merada otlatılması mümkün olmaktadır.