Minosiklinin ratlardaki travmatik fasiyal sinir hasarına etkisi

Abstract

Amaç: Fasiyal sinirde (FS) travma sonucu oluşan hasarın tedavisinde minosiklin (M) ve metilprednizolonun (MP) etkinliğini araştırmaktır. İkinci kuşak tetrasiklin grubu antibiyotik olan nöroprotektif ve anti-inflamatuar olarak da kullanılan M, fasiyal paralizisi tedavisinde araştırılmamıştır. Çalışmamız bu yönüyle literatürde ilk olma özelliğindedir. Yöntem: Çalışma 250-300 gram ağırlığında 35 adet erkek Wistar albino cinsi rat üzerinde gerçekleştirdi. Denekler rastgele yedişerli beş gruba ayrıldı. Grup 1'de (Sham grubu) FS diseke edildi fakat travmatize edilmedi, deneklere takip süresince ilaç verilmedi. Diğer deneklerin FS bukkal dalları diseke edildikten sonra travmatize edilip Grup 2'ye (Kontrol grubu) intramusküler olarak 3mg/gün serum fizyolojik, Grup 3'e (M grubu) intraperitoneal olarak 90mg/gün M, Grup 4'e (MP grubu) intramusküler olarak 1mg/kg/gün MP, Grup 5'e (M+MP grubu) intraperitoneal olarak 90mg/gün M ve intramusküler olarak 1mg/kg/gün MP tedavileri 14 gün süre ile uygulandı. Elektrofizyolojik testler deneklerin FS'i travmatize edilmeden önce, travma edildikten sonra ve üçüncü haftanın sonunda yapılıp sonuçlar kaydedildi. Elektrofizyolojik çalışmaların bitmesinin ardından deneklerin bukkal dallarındaki ilgili sinir kısımları çıkartılıp histopatolojik incelemeye gönderildi. Bulgular: Histopatolojik incelemelerde bakılan aksonal çap ölçümü, miyelin kılıf dejenerasyonu ve mast hücre sayısı parametrelerinde Grup 1 ve Grup 5'te sinir rejenerasyonu yönünden en olumlu sonuçlar gözlenirken Grup 2 bu yönlerden en olumsuz sonuçlara sahipti. Elektrofizyolojik analizlerde üçüncü hafta (tedavi sonrası) ile ilk ölçülen (travma öncesi) NET ve MST değerlerinin arasındaki farklar Grup 1, Grup 4 ve Grup 5'te Grup 2'ye kıyasla anlamlı derecede daha düşük gözlendi. Anlamlılık değeri istatistiksel olarak yüksek etki büyüklüğünde tespit edildi. Sonuç: Histopatolojik ve elektrofizyolojik çalışmalarımızın sonuçlarına göre M'in tekli ve MP ile kombine kullanımında sinir lifleri üzerinde olumlu etkileri gözlendi. Literatürde daha önce travmatik FS hasarındaki tedavi etkinliği araştırılmayan M'in bu amaçla insanlarda tedavi olarak kullanılması için daha çeşitli ve ileri düzey karşılaştırmalı çalışmaların yapılması gerektiğini düşünmekteyiz.

Objective: To investigate the efficacy of minocycline (M) and methylprednisolone (MP) in the treatment of trauma to the facial nerve (FN). M, which is a second generation tetracycline group antibiotic and used as neuroprotective and anti-inflammatory, has not been investigated in the treatment of FN paralysis. Our study is the first in the literature in this respect. Method: The study was carried out on 35 male Wistar albino rats weighing 250-300 grams. The subjects were randomly divided into five groups of seven. In group 1 (Sham group), FN was dissected but not traumatized, and the subjects were not given drugs during the follow-up. FN buccal branches of other subjects were dissected and traumatized, and Group 2 (Control group) received 3mg/day saline intramuscularly, Group 3 (M group) intraperitoneally 90mg/day M, Group 4 (MP group) intramuscularly 1mg/kg/day MP, Group 5 (M+MP group) intraperitoneally 90mg/day M and intramuscularly 1mg/kg/day MP treatments were administered for 14 days. Electrophysiological tests were performed before the FN of the subjects were traumatized, after the trauma and at the end of the third week, and the results were recorded. After the electrophysiological studies were completed, the relevant nerve parts in the buccal branches of the subjects were removed and sent for histopathological examination. Results: Axonal diameter, myelin sheath degeneration and mast cell count parameters were examined in histopathological examinations. Group 1 and Group 5 had the most positive results when nerve regeneration was evaluated. Group 2 was the group in which nerve regeneration was evaluated as the worst. In the electrophysiological analyzes, the differences between the third week (post-treatment) and the first measured (pre-traumatic) NET and MST values were observed to be significantly lower in Group 1, Group 4 and Group 5 compared to Group 2. Significance value was determined statistically at high effect size. Conclusion: According to the results of our histopathological and electrophysiological studies, positive effects on nerve fibers were observed in the use of M alone and in combination with MP. We think that more diverse and advanced comparative studies should be conducted in order to use M as a treatment in humans for this purpose, whose efficacy in traumatic FN injury has not been investigated before in the literature.